W pewnej chwili poczułem, że wokół mnie dzieje się najprawdziwsza magia. Dzieje się coś, o czym marzyłem kiedyś jako kierownik kilku klubów studenckich. Oto na sali siedzą sami aktywni, twórczy i odważni dyskutanci. Wszyscy zabierają głos. Więcej: zauważają pozytywy oraz wielkość przedmówców i jeszcze głośno o tym mówią. Niewiele wiedziałem wtedy jeszcze o synergii, o reakcji spolaryzowanej, o wycofaniu i całej gamie odczuć i warunkowań. Niewiele też wiedziałem o Tadeuszu i jego radości wspierania ludzi.

Dzięki odwadze i determinacji Małgosi Bojanowskiej, Ani i Ryśka Jórczaków, a także trochę i mnie powstał podobny łódzkiemu, dziwny i malutki Klub.

Od tego czasu minęło kilka lat. Ludzie do naszego Klubu przychodzą i odchodzą. Przewinęło się już kilkaset osób. Każdy bierze, czego mu trzeba i... do domu, żeby to jakoś przetrawić. Jedni trawią odkrytą właśnie odwagę, inni bliskość, inni przyjaźń, następni odpowiedzialność, jeszcze co poniektórzy możliwość bezpiecznego sprzeciwu, a zdarza się, że i wyzdrowienie.

Wielu z nas czyta dokładnie książkę TY, wielu ma mgliste pojęcie. Każdy z nas jednak dokładnie wie, że w wyznaczonych przez Tadka sztywnych ramach kryje się dziwna procedura grzejąca serca i wzajemną życzliwość. Procedura tym bardziej nośna, że pozwalająca sobie samemu w 100% udowodnić, że na dnie własnej duszy drzemie "JESTEM!!!!", a to wystarcza, aby podnieść wyżej Poczucie Własnej Wyjątkowości lub, jak częściej mówią, Poczucie Własnej Wartości.

Dziękuję, Tadziu!

Marek Rożalski

Biuletyn KLS Warszawa, 24 maja 1999.