Miłości pewnej blondynki
9/10 ( IMDb: 7.8/10)

Milos Forman jest autorem scenariusza i reżyserem. Nakręcił ten film w 1965 roku w Czechosłowacji, wiele lat zanim wsławił się Lotem nad kukułczym gniazdem oraz Amadeuszem. Ten prosty w koncepcji film, zyskał światową popularność, a Forman był za niego już wtedy nominowany do Oskara.

Podstawowym źródłem zatrudnienia w małym miasteczku Zruc w Czechosłowacji jest fabryka obuwia, w której pracują głównie kobiety. Statystycznie na jednego młodego mężczyznę przypada tam szesnaście panien na wydaniu. Dla poprawienia sytuacji troskliwy Vacovsky (chyba pierwszy sekretarz) załatwia nawet stacjonowanie w tym miasteczku małego oddziału wojska. :-)

Świetne sceny zalecania się na zabawie. Trzech nonszalanckich wojskowych usiłuje poderwać trzy młode dziewczyny. Jedna z nich, Andula, woli jednak Mildę, młodego pianistę, który przyjechał z Pragi. Obiecują sobie wiele, ale Milda wraca do Pragi. Po pewnym czasie, Andula pakuje walizkę i jedzie do Pragi. Adres okazuje się prawdziwy, ale w domu są tylko rodzice, bo Milda gra...

Kapitalne rozmowy i sytuacje. Samo życie. Film zrobiony z dużym poczuciem humoru, a jednocześnie bez kpiny. Miłość, seks, rodzina, odpowiedzialność, celowość? O tych rzeczach jakoś nie mówiło się serio w komunistycznym kraju. Tam mało kto się szanował, bo wszystko było zakłamane. Boga już nie było, pełna niezależność, a co to jest współzależność mało kto rozumiał.

Ciekawe jest połączenie zawodowych aktorów z amatorami w tym filmie. Rolę matki doskonale gra amatorka, Milada Jezková, którą Forman spotkał przypadkiem w tramwaju i prawie siłą zaciągnął na próbę. Andulę gra też amatorka, Hana Brejchová (jej siostra, która była pierwszą żoną Formana, owszem, była aktorką i to dość sławną). Forman nie dawał tekstu scenariusza amatorom do domu, żeby się go nie uczyli na pamięć. Wyjaśniał tylko co mniej więcej mają mówić i - jak twierdzi - w połowie przypadków dialogi były lepsze od napisanych przez niego.

Mildę natomiast gra zawodowy aktor, Vladimír Pucholt. Była to jego ósma rola w filmach i był już bardzo popularnym aktorem. Mimo to, wkrótce po nakręceniu tego filmu, Pucholt rzucił aktorstwo i "wybrał wolność" w Anglii, gdzie przez trzy lata mył okna i podłogi, żeby nauczyć się języka, a przez następne dziewięć lat studiował medycynę i został lekarzem.

Film oparty jest na autentycznej historii młodej dziewczyny z małego miasteczka, którą Milos Forman spotkał w Pradze o drugiej w nocy z walizką w ręku. Jak podsumowuje Forman, filmem tym chce okazać współczucie i zrozumienie dla ludzi, którzy desperacko próbują jakoś żyć w reżimie totalitarnym ("compassion to all the desperate people trying to go through the life in a totalitarian regime").