Tak się też stało - wygrałem wybory, a w komentarzach od wielu osób obecnych wtedy na sali otrzymałem przemiłe uwagi dotyczące mojego wystąpienia, jak i przyszłego przewodnictwa. Oprócz cotygodniowych, normalnych zajęć udało mi się wprowadzić comiesięczne spotkania tematyczne, w których wszystkie wystąpienia, zarówno w mowach programowych, jak i w łańcuszku mówców, były podporządkowane jednemu, wybranemu wcześniej przez uczestników, tematowi. Chciałem, by pozwoliły one na poszerzenie tematów podejmowanych w Klubie. Zwyczaj ten przetrwał przez całą moja kadencję i mam nadzieję, że nadal jest kontynuowany.

Z innych wydarzeń, które przypadły na mój okres piastowania władzy, była druga rocznica powstania Klubu. Udało mi się zaprosić na nią ludzi, którzy kiedyś działali w Klubie i których dawno już nie widzieliśmy. W czasie spotkania, które wtedy prowadziłem, nadeszła chwila, by zapytać zgromadzonych o to, co każdemu z nich dało uczęszczanie na spotkania. W ich odpowiedziach prawie za każdym razem potwierdzało się, że idea Klubu jest wciąż żywa i potrzebna tym, którzy chcieli z niej czerpać, tak jak również potrzebna była mojej osobie.

Dzisiaj, patrząc z dystansu na te sprawy, jestem bardzo zadowolony, że dane mi było być prezydentem Klubu Ludzi Sukcesu im. Małego Tadzia, bo przecież najważniejsze w tym wszystkim było działanie, które dało mi wiele satysfakcji.

Z pozdrowieniami

Marek Kozak

Biuletyn KLS Warszawa, 24 maja 1999.