Król humoru (lub: Król dowcipu)
7/10 ( IMDb: 7.5/10)

Komedia z Robertem De Niro w roli głównej. De Niro, jak zwykle doskonały, chociaż tym razem nie w typowej dla siebie roli silnego i dominującego bohatera, ale głupawego Ruperta Pupkina. Towarzyszy mu doskonała Sandra Bernhard (jako neurotyczna Masha), która akurat przechodziła podobne emocje w swoim życiu (jak twierdzi w wywiadzie na temat filmu).

Ciekawy pomysł filmu o niespełnionym aktorze amatorze, który usiłuje zapewnić sobie dostęp do telewizji za pomocą porwania sławnego aktora. De Niro w bardzo sympatyczny sposób oddaje natręctwo tego człowieka, jego niezaspokojone ambicje, jego spojrzenie na świat z perspektywy ofiary -- to wszystko tworzy ciakawą postać.

Czy Pupkin -- jak twierdzi -- rzeczywiście podziwia sławnego aktora, czy tylko egoistycznie potrzebuje go jako narzędzia do zdobycia sławy, o której sam marzy? Podobnie Masha -- jak twierdzi -- jest zakochana w sławnym aktorze. Ale co to właściwie znaczy? Jest to fascynujące zjawisko, któremu psychologia (jak dotąd) nie poświęciła zbyt wiele uwagi: "podziw" i "miłość" dla sławnych ludzi, przy blższym kontakcie, okazuje się tylko bardzo egoistyczną potrzebą używania tej osoby, jako narzędzia do zaspokojenia, często głęboko ukrytych i nieuświadomionych, własnych potrzeb.

Centralną postacią (porwanym) jest sławny aktor (gra go Jerry Lewis), który w swoich programach telewizyjnych tryska dowcipem. Pokazany jest tutaj od tej smutnej strony aktora komediowego.

Rewelacyjny pomysł na zaskoczenie widza. Mimo, że to fantazja, film nie razi swoją naiwnością (jak to czasem bywa ze zmyślonymi historiami). To wszystko mogło się wydarzyć tak, jak jest przedstawione. Zakończenie prowokuje do myślenia.