Ojciec Chrzestny: Część 3
9/10 ( IMDb: 7.3/10)

Trzecia część Ojca Chrzestnego, którą też warto zbaczyć (w dalszym ciągu Al Pacino w roli głównej). Wyprodukowana 16 lat po części drugiej.

Już w czasie kręcenia filmu reżyser Coppola spotkał się z dużym krytycyzmem. Fakt, że zatrudnił kogo się tylko dało ze swojej rodziny w tym filmie, mógł wzbudzać emocje. Ale to miał być właśnie "film rodzinny", tak jak mafia jest "rodzinna". Analogia idzie dalej, bo Coppola (jak twierdzi w bardzo ciekawym komentarzu, który dołączony jest do wersji na płycie) sam przechodził kryzys psychiczny i rozumiał zmagania bohatera filmu z własną duszą.

Zatrudnienia własnej córki w roli głównej krytycy nie chcieli wybaczyć Coppoli. To bardzo daleko idąca analogia do uniwersalnych cech ludzkich -- z premedytacją przez tego wspaniałego reżysera zastosowana. To, że córka nie jest zawodową aktorką, raczej dodaje uroku i autentyczności wielu scenom. To też jest sztuka, żeby tak produkować filmy.

We wszystkich trzech częściach jest wiele nieprawdopodobnych scen, do których się można przyczepić, ale na wszystkie trzy filmy trzeba spojrzeć przez pryzmat pewnej konwencji, trochę jak w bajkach, i wyłączyć tę racjonalną część oceniania, która poddaje w wątpliwość prawdziwość pokazywanych scen -- dopiero wtedy można oddać się emocjom i przeżywaniu sytuacji, które -- na pewno inaczej -- ale jednak wydarzają się w prawdziwym życiu.

W tej części szczególnie mocno poruszona jest sprawa Watykanu i machinacji, jakie tam są przeprowadzane na wielką skalę. Coppola w komentarzu nie chce operować nazwiskami, ale wyraźnie nawiązuje do autentycznych postaci na wysokich stanowiskach administracji watykańskiej.

Akcja filmu obejmuje bardzo krótkie panowanie Jana Pawła Pierwszego, który umarł w tajemniczych okolicznościach. Pokazane są narodziny nowego nurtu w Watykanie, który odważnie podjął Jan Paweł Drugi. W jakim stopniu pokazane w filmie machinacje urzędników na wysokich stanowiskach w Watykanie są prawdą -- pewno nie prędko się dowiemy.