Butch Cassidy i Sundance Kid
7/10 ( IMDb: 8.1/10)

Paul Newman w jednej z najsławniejszych swoich ról oraz Robert Redford -- bardzo jeszcze młodzi -- odtwarzają (opartą na faktach) historię dwóch bardzo celnie strzelających i sprytnych gangsterów (żeby nie nazwać ich zwykłymi rabusiami). Obaj mają znakomite poczucie humoru i niefrasobliwe podjście do życia. Obaj mają także jedną dziewczynę, którą się bardzo zgodnie dzielą. W filmie jest nauczycielką, w rzeczywistości była najprawdopodobniej prostytutką.

Utrzymywanie się z napadania na pociągi i banki wydaje się być taką prostą metodą zdobywania pieniędzy! Aż trudno uwierzyć, jak bardzo zmieniło się życie od tamtych czasów. A może nie tak bardzo?

Film, jako klasyczną pozycję z tamtych lat, na pewno warto obejrzeć, nie mówiąc już o świetnej grze aktorów. Chwilami szokuje prostota myśli bohaterów na temat kluczowych wartości życiowych. Janosik zabierał bogatym i chociaż miał dobry wykręt, że dawał biednym, a bohaterowie tego filmu myślą wyłącznie o sobie.

Mam mieszane uczucia oceniając ten film. Jest to znany klasyk (na liście Top 250) oraz trzymający w napięciu i z humorem zrobiony film, więc myślę o 9/10. Ale, jak na film relacjonujący autentyczne wydarzenia (bohaterowie nie nazywają się przecież Jasio i Stasio, tylko tak, jak autentyczne postacie historyczne), jest kiepski (powiedzmy 5/10), bo niby czemu ma służyć robienie komedii z życia zbójów? Siostra prawdziwego Butch Cassidy miała pewnien udział w tworzeniu filmu, ale za bardzo się z jej zdaniem nikt nie liczył, a ona też nie miała, albo nie chciała zdradzać prawdziwych informacji o losach brata - przestępcy.

Ale przecież apoteoza zbójeckiego podejścia do życia panowała w tych czasach również wśród producentów filmowych i aktorów, wiec kiedy patrzę, jak na zakończenie obaj zbójcy wychodzą z filmu uśmiechnięci, dostrzegam głębiej ukrytą myśl: to jest przecież analogia do życia i drapieżności układów biznesowych i partnerskich. Czyż sławni reżyserzy i aktorzy nie wychodzą z każdego skandalu uśmiechnięci? Osobisty czar i egoistyczna naiwność myślenia połączone z tupetem mogą zasadniczo zmienić na korzyść sytuację człowieka w życiu. Czy błyskotliwa zdolność aktorów w jednej dziedzinie (jak celnie strzelający zbójcy) nie powoduje, że z łatwością przychodzi im rabować banki miłości, lojalności i przyjaźni? Nie przypuszczam, żeby to było intencją twórców filmu, ale jeśli tak na to spojrzeć, to znowu moja ocena filmu pnie się do 9.

W wersji na płycie są również ciekawe wywiady z aktorami po wielu latach i trochę historycznych danych, a także mnóstwo zdjęć autentycznych dokumentów z Hollywood z wymianą zdań na temat produkcji filmu. Szokujące jest nie tylko to, że nie były to emaile, ale papierowe listy wystukane na zabytkowych maszynach do pisania (przez zabytkowe sekretarki), ale także o jakie rzeczy i w jaki sposób tam się toczyły spory!

Wahając sie w ocenie między 5 a 9, biorę średnią 7/10. Namawiam do obejrzenia tego filmu i zastosowanie własnej oceny jak się udało to, co twórcy mieli zamiar pokazać.