Wszystko zaczęło się pewnego pięknego lata, gdy miałam bardzo naście lat. Byłam typową nastolatką - tęgawą, zakompleksioną kupką nieszczęść, które spadały na mnie z niebywałą częstotliwością. Co więcej, wszystko wskazywało na to, że to ja je wywoływałam!

Pewnego dnia, po kolejnej katastrofie, tym razem polegającej na zredukowaniu przez stłuczenie zestawu filiżanek do kawy, moja Mama wzięła mnie na "męską rozmowę" i stwierdziła, że tak dalej być nie może i że trzeba coś ze mną zrobić.

Za "karę" miałam przeczytać książkę Tadeusza Niwińskiego pt. JA.

Za karę? Ależ to była przyjemność! Przez dwa dni czytania książki mój świat obrócił się o 180 stopni, a ja odkryłam, że jestem swoim najlepszym przyjacielem i że gdy polubię siebie, odkryję, że lubi mnie świat.

Odkryłam jak to jest uśmiechać się do świata i ludzi. Odkryłam, że jestem całkiem fajną osobą i że ludzie mnie lubią. Ha! I odkryłam, że jeśli lubię siebie i wierzę w siebie, moje nieszczęścia przestają się zdarzać, a przynajmniej przestają być nieszczęściami!