Inne artykuły

Wszyscy Wydawcy

Zasady konkursu

Cel Konkursu

Punktacja

Wydawcy

Jak zostać Autorem

Jak zostać Promotorem

Samoobsługowa Lista Uczestników (SLU)

Aktualna Lista Uczestników

Do przyjaciół i znajomych

Grupa sens

Kim Handy

Helping the Homeless on Kauai / Pomoc dla bezdomnych na Kauai

I am currently working with a client that has had threats of having her four children taken from her. One doesn't usually think of a social service agency as being the creator of trauma in the life of a person. But for Carla, because she feels like there is nothing she can do to stop it from happening; the perpetrator may as well be a masked kidnapper. It might appear that the problem is the lack of money, but I think the real problem is the lack of confidence Carla has, in her ability to effect positive change in her life.

Description

Carla Loper is a twenty-six year old woman, of Hawaiian descent. She has been in a long term relationship with her boyfriend, David Alapo for fourteen years. They do not get married because it is too much to think about. They have four children together, a fourteen year old daughter, a seven year old daughter and two little boys, ages three and four. Carla was sixteen when she got pregnant, but she did manage to finish high school.

David Alapo is also of Hawaiian descent. He was born and raised on the island of Kauai and went through the tenth grade in the public schools. He cannot read. He dropped out of high school in order to start working to care for Carla when she got pregnant and had their first daughter. He has inconsistently worked manual labor jobs, usually under the table. He is devoted to Carla and enjoys being a father to the children. David gets food stamps to feed his children. His father will come and take them once or twice a month to the grocery store.

Carla's traumatic event happened one day when Lani, Carla's seven year old daughter, came home from school and told her mother that unless she got to the dentist right away, that CPS was going to come and take her away. Carla and David at the time were living at the back of his grandparent's property, in a tent. The children showered on a wooden palette with a garden hose and slept on the floor of a tent with a blanket. They used the restroom facilities in the public park, which adjoined the back of the property. Neither Carla nor David has a car or a driver's license. Everything that the children own can fit into two to three laundry baskets.

In the past they had lived in a home with David's parents, but his parents had lost jobs and consequently their home. They have been homeless along with David and Carla for several years. David and Carla put everything they owned in storage, including their vital documents (birth certificates, social security cards, etc.). When David lost his job and Carla was incarcerated for a month for driving without a license or insurance, they lost the storage unit and everything in it.

David's grandparents got tired of having them at the back of the property, and instead of asking them to leave, filed a Temporary Restraining Order. The local police served the order late on a school night, so David and Carla woke up their children, packed up their tent, and moved their family two miles down the road, to the public beach.

Problem-crises event

When I sat with Carla and David to explain the situation, and the constraints that we were under, Carla was at a complete loss about what to do. The whole problem was overwhelming to her and she did not even know where to start. She cried and rocked her fussing three year old.

Some of her concerns were that her regular dentist would not treat her daughter because the decay was so bad. That meant that she had to fly to Oahu. How would she get there? She didn't have anyone who would drive her to the airport. Even if the state bought the tickets for her to take her daughter, she couldn't get on the plane. She had no driver's license. She had no state ID. In order to get a state ID, she needed a birth certificate and her social security card. She did not have a birth certificate; she had no money to get one. In order to get a social security card, she needed some kind of picture ID. She had no money for a bus fare to even show up to the ID offices. She did not have a phone to make phone calls to even start the process or to ask questions.

David was there as a moral support but had no answers. She sobbed because she felt completely powerless to change the situation. She was actually pondering aloud how to tell her children that they may be taken away to live with someone else for a while.

Overview of social problem

There are many programs to help with poverty issues. Even though Carla was twenty-six, her problem solving skills were similar to that of an early teen. The public educational system here is sorely behind the times. Instead of teaching critical thinking skills, they spend much time on cultural awareness. I find myself in a constant battle to not blame the culture for many of the problems that I see. I realize that the battle is related to the fact that I have only really been exposed to these problems here on Kauai, and my scope and vision is limited, yet I do have an emotional reaction, and it is hard to separate the reasons. The native population, frequently talk of themselves as victims. To reshape that thinking is a difficult task.

Hudson(1991) did a study on the effects of learned helplessness and the poverty associated with it in families living in the Appalachian Mountains. He concludes that there is a psychological explanation for poverty – that of learned helplessness. The people living in coal -mining towns have a history of being oppressed. Though not exactly the same, there are many similarities between the populace of Appalachia that parallels that of the native populace of Kauai. Those who have been reared in a population in which mass poverty has been the norm throughout their lives would appear to satisfy this precondition for the development of learned helplessness because they could learn that their efforts to improve their lot in life will usually fail. (Hudson, 1991 p.42)

Crises intervention plan - empowering the client

I wanted to have Carla realize is that her family had some unique attributes that were unusual. I wanted her to be able to change her way of thinking and see herself as someone who was a competent and proactive parent. She needed to start establishing a track record or successes. She needed to master basic skills. Like the abducted child, who is later taught how to dial 911 to summon police help, I wanted Carla to realize that she had the innate capacity to take care of herself (even if that meant summoning occasional help from the outside.)

We sat down together with David and outlined a list of things that were barriers to getting her daughter the medical treatment she needed, in order to get CPS satisfied. I had them prioritize as much as possible those items. I assured them that I would be there in a support role. Earning an income was going to be a critical priority for them, but the immediate need was the medical treatment. I told them that our organization would find funds for critical, missing pieces of the puzzle.

I had to be careful to not swoop in and become the "answer man". I wanted to ask the questions and have them decide what needed to be done. I wanted to give them the ownership or fixing the problem. It might be transportation, a monetary resource, or give occasional tips, but they were calling the shots. I wanted to take the strength of the partner relationship and capitalize on that. When I am out of the picture, I want them to be empowered together to make decisions and provide for the family.

***

Pracuję aktualnie z klientką, której grozi odebranie jej czworga dzieci. Normalnie nie wyobrażamy sobie, aby opieka społeczna mogła powodować traumatyczne wydarzenia w życiu swoich podopiecznych. Ale dla Carli, ponieważ jest przekonana, że nic nie jest w stanie zrobić, ci opiekunowie wyglądają na zamaskowanych kidnaperów. Może się wydawać, że problemem jest tu brak pieniędzy, ale myślę, że główny problem sprowadza się do braku zaufania do własnych możliwości dokonywania pozytywnych zmian w swoim życiu.

Opis sytuacji

Carla Loper jest dwudziestosześcioletnią kobietą hawajskiego pochodzenia. Od czternastu lat jest w trwałym związku ze swoim partnerem, Dawidem Alapo. Nie pobierają się, bo to jest dla nich za trudne do wyobrażenia sobie. Mają ze sobą czwórkę dzieci, czternastoletnią córkę, siedmioletnią córkę i dwóch małych chłopców w wieku trzech i czterech lat. Carla miała szesnascie lat, kiedy zaszła w ciążę, ale udało jej się skończyć liceum.

Dawid Alapo jest także hawajskiego pochodzenia. Urodził sie i wychował na wyspie Kauai i skończył dziesięć klas w szkołach publicznych. Nie umie czytać. Nie skończył liceum i zaczął pracować, aby utrzymać Carlę, kiedy zaszła w ciążę i urodziła pierwszą córkę. Ze zmiennym szczęściem podejmował się różnych prac fizycznych, zwykle na czarno. Jest oddany Carli i zadowolony z tego, że jest ojcem. Dawid dostaje talony na żywność, aby wyżywić dzieci. Jego ojciec raz lub dwa razy w miesiącu przyjeżdża zabrać ich na zakupy.

Traumatyczne wydarzenia zaczęły się dla Carli, kiedy pewnego dnia Lani, jej siedmioletnia córka, wróciła ze szkoły i powiedziała matce, że jeśli nie zabierze jej natychmiast do dentysty, przyjdzie opieka społeczna (CPS = Child Protective Services = Służba Ochrony Dziecka) i ją zabiorą. Carla i Dawid mieszkali wtedy w namiocie na tyle posiadłości dziadka. Dzieci myły się na drewnianej palecie pod strumieniem wody z węża ogrodowego i spały w namiocie pod kocami. Ubikacji używali w parku, który przylegał do posiadłości dziadka od tyłu. Ani Carla ani Dawid nie mieli samochodu ani prawa jazdy. Wszystko co dzieci miały mieścilo się w dwóch lub trzech koszach na bieliznę.

Kiedyś mieszkali w domu z rodzicami Dawida, ale rodzice stracili prace, a co za tym idzie dom. Byli, podobnie jak Carla i Dawid, bazdomni przez wiele lat. Dawid i Carla oddali do przechowalni wszystko co mieli, łącznie z ważnymi dokumentami (metryki urodzenia, karty pomocy społecznej, itp). Kiedy Dawid stracił pracę, a Carla siedziała miesiąc w więzieniu za prowadzenie samochodu bez prawa jazdy i ubezpieczenia, stacili przechowalnię wraz ze wszystkimi swoimi rzeczami tam wyskładowanymi.

Dziadkowie Dawida mieli dosyć ich koczowania na swojej posiadłości, ale zamiast ich poprosić o wyniesienie się, złożyli pozew do sądu o zakaz zbliżania się [przypis tłumacza: tzw. Restraining Order, czyli zakaz zbliżania się do kogoś, to modna w Ameryce metoda załatwiania nieporozumień: kiedy mamy kogoś powyżej uszu, składamy pozew, który od razu sąd rozpatruje, ale wyłącznie na podstawie naszego oświadczenia i wydaje (lub nie) TRO, czyli "czasowy zakaz zbliżania się", który jest ważny aż do rozprawy, na której wysłuchana jest druga strona i przyznawany (lub nie) stały (z reguły na określoną ilość czasu) zakaz zbliżania się; zawiadomienie o rozprawie musi być wręczone pozwanemu do rąk własnych ("served") przez policjanta i od tego momentu obowiązuje czasowy zakaz zbliżania się, co w tym wypadku oznaczało natchmiastową konieczność wyniesienia się]. Miejscowy policjant wręczył im wezwanie na rozprawę w dzień powszedni późnym wieczorem, więc Dawid i Carla obudzili dzieci, zwinęli namiot i przenieśli się dwie mile dalej na publiczną plażę.

Kryzys

Kiedy usiadłam z Carlą i Dawidem, aby wyjaśnić im sytuację i jakie mamy możliwości, Carla nie miała najmniejszego pojęcia co robić. Sytuacja wydawała jej się tak beznadziejna, że nie miała nawet pojęcia od czego zacząć. Płakała i kołysała niespokojnego trzylatka.

Stwierdziła, że infekcja zębów jej córki jest tak duża, że ich dentysta nie chce się podjąć leczenia. A to oznacza, że musi lecieć na Oahu. Ale jak się tam dostać? Nie ma nikogo, kto by ją zawiózł na lotnisko. Nawet jeśli rząd zapłaciłby im za przelot, jej nie zabiorą do samolotu. Nie ma prawa jazdy. Nie ma dowodu osobistego. Aby dostać dowód, trzeba mieć metrykę urodzenia i kartę pomocy społecznej. A ona nie ma metryki i nie ma pieniędzy, żeby go sobie wyrobić. Aby wyrobić sobie kartę pomocy społecznej, trzeba mieć jakiś dokument ze zdjęciem. A ona nie ma pieniędzy na autobus, żeby pojechać do odpowiedniego urzędu. Nie ma telefonu, żeby zadzwonić i czegoś się dowiedzieć.

Dawid wspierał ją duchowo, ale nie proponował żadnych rozwiązań. Szlochała, bo czuła się zupełnie bezsilna w tej sytuacji. Głośno zastanawiała się jak wytłumaczyć dzieciom, że możliwe, że je zabiorą i będą mieszkały u kogoś innego przez jakiś czas.

Istota problemu społecznego

Jest wiele programów pomagania biednym. Mimo, że Carla miała dwadzieścia sześć lat, jej umiejętność rozwiazywania problemów była na poziomie młodego nastolatka. Tutejszy system edukacyjny jest bardzo zacofany. Zamiast nauczać podstaw logicznego myślenia, poświęca się wiele czasu nauce tradycji kulturowych. Osobiście trudno mi się powstrzymać od szukania przyczyn problemów, które często obserwuję - w tradycjach kulturowych. Zdaję sobie sprawę, że te trudności zwiazane są z faktem, że dopiero niedawno spotkałam się z tymi problemami na Kauai, więc mam ograniczone pole widzenia, ale jednak reaguję emocjonalnie i trudno jest tego nie łączyć. Miejscowi ludzie często mówią o sobie jako o ofiarach. Zmienienie tego sposobu myślenia jest trudnym wyzwaniem.

Hudson(1991) przeprowadził badania wyuczonej bezradności i biedy w rodzinach mieszkających w Appalachian Mountains. Doszedł do wniosku, że psychologiczną przyczyną biedy jest wyuczona bezradność. Ludzie mieszkający w miejscowościach górniczych mają tradycję bycia prześladowanymi. Chociaż to nie jest dokładnie to samo, można zauważyć wiele podobieństw miedzy ludnością w Appalachia i tubylców na Kauai. Ludzie, którzy wychowali się w społeczeństwie, w którym przez całe ich życie normą była powszechna bieda, dobrze spełniają warunki potrzebne do wyuczonej bezradności, ponieważ mogą mieć głęboko zakorzenione przekonanie, że nie ma się co wysilać, aby poprawić swój los. (Hudson, 1991 str.42)

Plan rozwiązania kryzysu - dodawanie siły klientowi

Chciałam, aby Carla zdała sobie sprawę, że jej rodzina ma wyjątkowe cechy. Chciałam, aby zmieniła sposób myślenia i zobaczyła w sobie kogoś, kto jest kompetentnym i proaktywnym rodzicem. Uznałam za konieczne, aby nauczyła się odnotowywania kolejnych sukcesów. Trzeba było zacząć od nauczenia się podstaw. Jak z maltretowanym dzieckiem, które się uczy jak dzwonić na policję, chciałam, aby Carla uwierzyła, że ma w sobie wrodzoną siłę do dbania o swoje interesy (nawet jeśli wymaga to od czasu do czasu zwrócenia się do kogoś po pomoc).

Usiedliśmy razem z Dawidem i zrobiliśmy listę przeszkód do pokonania w celu otrzymania pomocy lekarskiej dla ich córki, aby zadowolić wymagania opieki społecznej. Poleciłam im, aby o ile to możliwe, nadali priorytety tym działaniom. Zapewniłam, że będę pełniła rolę ich opiekuna. Zarabianie na życie będzie miało dla nich wysoki priorytet, ale najpilniejsze było w tej chwili otrzymanie pomocy lekarskiej. Powiedziałam im, że nasza organizacja zdobędzie pieniądze na niezbędne brakujące kawałki tego puzla.

Musiałam być ostrożna, żeby nie przyjąć roli "wybawiciela". Postanowiłam zadawać pytania i jako odpowiedzi oczekiwać ich decyzji. Moim celem było danie im poczucia, że to jest ich problem i zachęcenie ich do samodzielnego znalezienia rozwiązania. Mogło to dotyczyć przejazdów środkami komunikacji, braku pieniędzy, czy jakiejś drobnej porady, ale to oni wszystkim kierowali. Chciałam uzmysłowić im siłę relacji partnerskiej jako fundamentu, na którym można budować. Chcę, aby kiedy zniknę z ich życia, nauczyli się wspólnego podejmowania decyzji i dbania o swoją rodzinę.

Copyright © 2010 Kim Handy

Głównym celem tego konkursu, dla kilku zaangażowanych członków AMŻ, jest zmierzenie się z wyzwaniem programowania dynamicznych stron w języku PHP oraz wystąpienia w roli internetowych Wydawców.

Jest to także, dla szerokiego grona członków i sympatyków AMŻ, możliwość wystąpienia jako Autorzy, którzy prezentują jakąś własną ważną (lub nieważną) myśl całemu światu. W konkursie można wystąpić także jako Promotor artykułów innych autorów.